22 lipca, uznawany w PRL za Narodowe Święto Odrodzenia Polski, był jednym z kluczowych dni w kalendarzu propagandy komunistycznej. Obchodzony na pamiątkę ogłoszenia Manifestu PKWN w 1944 roku, miał symbolizować zerwanie z „reakcyjną przeszłością” II RP i podkreślać początek budowy nowej „ludowej Polski”. W rzeczywistości stanowił filar legitymizacji totalitarnej władzy PZPR i jej sojuszu z sowiecką ZSRR.
