Członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) 1954-1990
Członek Plenum Komitetu Miejskiego w Stalowej Woli
Członek Plenum KW PZPR w Tarnobrzegu
Członek Egzekutywy KW PZPR w Tarnobrzegu
Dyrektor Naczelny Huty Stalowa Wola 1965-1982
Poseł na Sejm PRL 1976-1985
Towarzysz Zdzisław Feliks Malicki urodził się 20 kwietnia 1928 roku w Borszczowie na Kresach Wschodnich. Był synem szewca. Po wojnie przesiedlony został z rodziną do Zamościa (woj. lubelskie). Był absolwentem wydziału mechanicznego Politechniki Warszawskiej.
W 1953 roku z nakazu jedynej słusznej władzy (PZPR) przybył do Stalowej Woli i skierowany został na stanowisko technologa w Hucie Stalowa Wola. Już w 1954 roku uznał, że Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (PZPR) to rzeczywiście jedyna i słuszna władza i wstąpił w jej szeregi. Już od początku swojej kariery w PZPR zaczął szybko awansować w hierarchii partii. Awanse w partii przełożyły się także na awanse w HSW, której został Dyrektorem Naczelnym w 1965 roku. W PZPR tow. Malicki awansował szybko z członka Plenum Komitetu Miejskiego w Stalowej Woli na członka Plenum Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Tarnobrzegu i w niedługim czasie na funkcjonariusza Egzekutywy KW PZPR. Do 1976 roku tow. Malicki był już u szczytów władz PZPR na szczeblu wojewódzkim, a ponieważ był wiernym sługą partia wytypowała go na kandydata na fotel posła do Sejmu PRL, i tak w 1976 roku został wybrany Posłem na Sejm PRL VII kadencji z ramienia PZPR.
Trzy miesiące po wyborach parlamentarnych w 1976 roku, w całym kraju wybuchła fala protestów przeciwko komunistycznej władzy podczas tzw. „Czerwca ’76”. Na terenie całej Polski protestowało ponad 90 zakładów. W Stalowej Woli w odpowiedzi na te wydarzenia 6 lipca 1976 roku na terenie HSW zorganizowany został wiec poparcia dla władz PZPR, na którym I sekretarz Komitetu Fabrycznego PZPR Janusz Pikulski wraz z tow. Malickim potępili protestujących robotników. Podczas wystąpienia na mównicy tow. Malicki grzmiał do zgromadzonych: „fałszywe są hasła głoszone przez tych, którzy łamią normy społeczne i prawne”. Tego dnia przyjęta została także rezolucja, która wysłana została do Komitetu Centralnego PZPR z podpisem tow. Malickiego o następującej treści: „Załoga Huty „Stalowa Wola” zapewnia Was Towarzyszu I Sekretarzu Komitetu Centralnego PZPR, że swoją rzetelną pracą, jak zawsze dotychczas da wyraz poparcia dla słusznej polityki naszej partii, zrozumienia trudności, jakie spotyka nasz kraj na drodze do socjalizmu. Zapewniamy, że wzmożonym wysiłkiem będziemy wykuwać lepszą przyszłość, gwarantującą dalszy dobrobyt ludzi pracy.”
Jaki dobrobyt przyniosła Polakom 45-letnia komunistyczna PRL pod wodzą zbrodniczej PZPR to każdy dziś wie. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych mimo narastającego niezadowolenia i napięć społecznych spowodowanych fatalną polityką komunistycznej PZPR tow. Malicki pozostawał wierny swojej partii, z której ramienia w 1980 ponownie został Posłem na Sejm PRL VIII kadencji.
W 1980 roku mimo, że gospodarka PRL była w już stanie zaawansowanego rozkładu, jakikolwiek sprzeciw komunistycznym władzom skutkował zwolnieniami z pracy i represjami. Polacy mieli już serdecznie dość komunistów i znów postanowili wyjść na ulicę. Także w Stalowej Woli rosło napięcie i niezadowolenie z „sukcesów” tow. Malickiego w HSW. W lipcu 1980 roku rozpoczęły się strajki na kilku wydziałach HSW. Tego pamiętnego roku po kilku dekadach komunistycznego reżimu udało się strajkującym zalegalizować NSZZ „Solidarność” – potężny ruch społeczny, który niestety wkrótce zaczął mocno uwierać komunistom. Jak wiemy szybki rozwój „Solidarności” skutkował wprowadzeniem 13 grudnia 1981 roku stanu wojennego.
Dziś stalowowolscy postkomuniści przypisują tow. Zdzisławowi Malickiemu zasługi obrony NSZZ „Solidarność” zapominając, czy też celowo wprowadzając w błąd opinię publiczną, nie podając, że to właśnie tow. Malicki jako Poseł na Sejm PRL wraz z jego partią PZPR w czasie stanu wojennego zdelegalizowali NSZZ „Solidarność”. To PZPR głosami swoich posłów przyjęła 8 października 1982 roku ustawę o związkach zawodowych i organizacjach rolników, de facto delegalizującą NSZZ „Solidarność” i tym samym dającą PZPR (jedynej słusznej władzy) wyłączne prawo do tworzenia związków zawodowych.
Dziś postkomuniści i zwolennicy tow. Malickiego gloryfikujący jego wielkie sukcesy zapominają, że sukcesy w rozwoju HSW nie służyły wolnej Polsce, a ówczesna Polska nie była głównym beneficjentem tych rzekomych sukcesów. Ok. 80% wyrobów HSW w tamtym czasie eksportowane było do sowieckiej Rosji, a profity z tych eksportów szły do kasy komunistycznego reżimu PRL, który łatał rozpadającą się gospodarkę. Tylko tzw. „ochłapy” trafiały z powrotem do Miasta, a jedyną korzyścią dla zwykłego pracownika HSW i mieszkańca Stalowej Woli było to, że mógł liczyć, że może „kiedyś” dostanie swoje komunalne mieszkanie w kołchozie robotniczym jaki żmudnie budował PRL albo że może i „kiedyś” uda mu się „załatwić” talon na małego Fiata.
W tym czasie „wielkiego rozwoju” gdy przeciętny Kowalski czekał na mieszkanie albo był internowany za działalność w NSZZ „Solidarność”, tow. Zdzisław Malicki dzięki wiernej służbie PZPR zamieszkiwał w okazałej willi na osiedlu dyrektorskim, woził go służbowy kierowca nowym samochodem na spotkania z sowieckimi dygnitarzami albo na polowania (jego wielkie hobby) do lasów w całej Polsce. Do rozwiązania PZPR w 1990 roku tow. Zdzisław Malicki miał za sobą 36 lat gorliwej służby komunistycznej PRL, za którą został odznaczony licznymi orderami i medalami, które dziś jego zwolennicy przypominają pomijając fakt, że nie były to zasługi dla Wolnej i Niepodległej Polski, a dla zbrodniczej komunistycznej PRL.
Fundacja KEDYW